Roestende sproetjes

Mijn sproetjes zijn weer wakker - o heerlijk zonnetje dat ze wekte! Alleen het woord sproetjes klinkt al vrolijk. Het is als de eerste keer dat je weer vogels hoort fluiten; bijna ongemerkt is het stil geworden buiten toen het najaar winter werd. En op een morgen in februari hoor je ze opeens weer, de koolmezen in de tuin. Oja, vogels! Ze zijn er weer! Zo zijn mijn zomersproetjes langzaam verwassen en verkleurd toen het buiten bleker werd. Ze trokken zich terug als een moeder bij een slapend kind, voorzichtig achteruit de kamer uitlopend. En opeens, ze zijn er weer! Kleur! Spikkeltjes op mijn neus! Ze horen zo bij mij dat ik ze in de zomer niet eens meer zie. Totdat ik als kind commentaar kreeg van bijdehandte jochies in het zwembad: heb je met een zeef op liggen zonnen? Nee, zei ik dan, het zijn de uiteinden van mijn stalen zenuwen. Elk jaar krijg ik méér sproeten. Mijn zenuwen roesten. Roestende sproetjes. Welkom terug.