Kleine jongen op het strand

Kleine jongen op het strand

Je ligt als in je ledikant

Te slapen op je buik

De deur staat op een kier

En mama kijkt, de liefde welt

Op in haar hart

Het water van de zee heeft je

Gedragen en voorzichtig neergevlijd

De golven kabbelen en trekken

Zich discreet terug

Je mocht eens wakker worden

Slaap zacht, mijn kind, voor goed

En wees gerust

Kust de zee

De zolen van je schoenen

Je natte haar zwarter

Slaap zacht

En maak ons wakker

Appeloogst 2014- pommes de grâce

De tuin was er bij ingeschoten dit jaar. Alleen een dode forsythiastruik verwijderd. Het grasveld dankte z'n groene kleur aan het blad van paardenbloem en moest nodig gemaaid worden. Onkruid tussen de tegels. Het blad van de appelboom aangevreten. Niet eens leuke potten met eenjarigen, ik had er geen tijd voor (genomen). Wat je aandacht geeft groeit, zeggen ze. Ik heb dit jaar wel heel weinig aandacht voor de tuin gehad. 

En nu is het september, de zomer maakt een inhaalslag. De appels zijn rijp. En kijk wat een oogst: maar liefst 79 appels! Voorgaande jaren zaten we rond de 36 appels. Zelfs als je de twee mini-appeltjes niet meetelt, is het een record!

Zomaar gekregen. Niks voor gedaan. Genade appels. Extra veel. En tot mijn verbazing blijft de framboos ook vrucht geven. Die krijgt meer licht en lucht nu de forsythia weg is.

Soms moet je iets kappen, met wortel en al, om vruchten te kunnen plukken. Wat je aandacht geeft, groeit. Maar soms groeit er meer dan je verwacht. Pommes de grâce, gratis appels. Zomaar gekregen. Dat wordt genieten van appelmoes en appeltaart en... met aandacht natuurlijk!

Pannenlappen

Mijn zusje gaat op (nieuwe) kamers. Ze stuurt een verlanglijstje, wie heeft er nog wat over? Tussen de keukenmessen en ander spul staat ook: pannenlappen. Die haak ik wel voor je! In haar lievelingskleur donkerblauw. Patroon van Drops Design 

http://garnstudio.com/lang/nl/visoppskrift.php?d_nr=139&d_id=35&lang=nl

Ik gebruik wel dunnere katoen (RIO) en haaknaald 3,5 ipv 5. Dus ook een paar toeren extra om wel lekker grote lappen te krijgen. Dubbeldik, dus ook geschikt als onderzetter. 

Nog even snel een foto van het resultaat, in de avondschemering... Hoop dat ze vaak gebruikt worden!

Voetenwasser

'Laat mij het vuile werk maar opknappen' zegt de koning en hij knielt voor me neer. Hij pakt een teiltje water en een schone doek. 'Kom maar hier met je voeten, ik zal ze lekker wassen'. Wat?

Heer, mijn voeten zijn toch niet zo vuil?

Valt wel mee toch? Op wat

Zwart onder mijn nagels na

Nu ik het zie, ik zal mijn

Nagellak eens bijwerken

Hoogste tijd voor rood

Als bloed, de lak glimt

En verhult het vuil.

De rest was ik zelf wel 

Zelfreinigend ben ik

Schoon

Wat zegt u, Heer? Als niet

Mijn voeten, dan ook niet mijn

Hart?

Komt u als pedicure eelt schuren

Het eelt van mijn hart erbij

Dan ook heel mijn lijf Heer

Zet me onder de douche

Van uw genade, raak me aan

En pak mijn voeten maar

Schoorvoetend geef ik toe

Parfum maken

Zelf parfum maken, een meisjesdroom. Vanavond fietste ik met mijn dochter langs bloeiende rozenbottelstruiken vol knalroze en witte bloemen.
'Kom, even ruiken' zei ik en we stapten af.
Ik werd weer even het meisje van vroeger. Rozenbottelblaadjes in een jampotje met water, in de hoop, nee vaste overtuiging dat het parfum zou worden. Dagen stond het in de vensterbank. Het werd vies, bruin, water en een desillusie. Maar de magie bleef... zelf parfum maken!

Als ik iets wil meenemen uit mijn eigen opvoeding, dan is het wel de verwondering voor de natuur. En die verwondering, die wil ik mijn kinderen ook meegeven. Niet de desillusie, maar wel de magie.
Mijn moeder had het boekje 'Een handvol natuur' (-Susanne Stöcklin-Meier) in de kast staan. Ik kreeg het van haar bij de geboorte van mijn oudste.
Het 'recept' voor parfum is simpel:

* pluk bloemen (pioenrozen, aan het eind van hun bloei, of elke andere geurende bloem)
* doe de losse blaadjes in een jampotje
* giet er wat water op
* stamp met een stokje de blaadjes fijn, zodat het water kleurt.
* zeef de blaadjes er uit en bewaar het water (ahaa, nu snap ik het: dat heb ik vroeger niet gedaan!)
* maximaal 2 dagen bewaren (... en ik maar wachten tot het ging geuren) anders bederft het

"Attentie: de sappen kunnen niet gedronken worden!" staat er nog bij!

Dus wij vanavond aan de slag. Plukken, stampen, schudden, zeven. En nu staat het potje in de keuken, op de vensterbank. Of het lukt is de vraag. Maar wat is 'gelukt?' Ook hier geldt: het gaat niet om het resultaat maar om het proces. Samen parfum maken, gewoon geluk.
Morgen ruiken we of het al parfum is.

IJs-kunst

Nog voor de dooi invalt: ik heb weer een ijshart gemaakt. Zo leuk om te doen en zo simpel!

Vorig jaar maakte ik deze suncatcher: een ijshart met bloemen uit een oud boeket. Dit jaar had ik geen boeket staan en wilde ik iets vrolijkers, iets gekkers. Strijkkralen!
Ik moest mijn dochter wel beloven dat ze ze echt weer terugkrijgt als het ijs gesmolten is. En om te zorgen dat ze er niet een voor een uitvallen, hebben we ze samen aan een dun touwtje geregen.

Hoe maak je het:

• Neem een plastic bak, liefst een siliconen bakvorm (let er dan wel op dat je die voor het vullen op een stevige ondergrond zet, anders klotst het water eruit ;-)
• vul met wat je maar leuk vindt: bloemen, lintjes, (strijk)kralen, bessen enz enz
• leg een touwtje in een lus over de rand
• vul met water
• zet een nacht (of twee) buiten in de vrieskou. Of gewoon in je eigen vriezer
• haal em uit de vorm en hang em op.

Het mooist is het als de zon er doorheen kan schijnen. Mijn ijshart was vorige week al klaar, maar er was geen zon. Dus maar in de vriezer bewaard tot vandaag.  Eindelijk scheen er een bleek zonnetje.

Helaas brak de onderste punt van het hart af en kreeg ik de achterdeur niet open. Dan maar voorbuiten, tegen de schuur. Ben er toch blij mee.

Dat afgebroken stuk ijs aan een touwtje staat wel lekker dramatisch. Gelukkig niet symbolisch voor mijn eigen hart. Hier smelt je toch van?

Laat je het me weten als jij ook ijs-kunst hebt gemaakt?

Vakantievlinders of: het leven in 3D

september in Nederland
Daar komt het vlindertje weer tevoorschijn, precies op het moment dat ik wegloop met mijn fototoestel.
Al dagen probeer ik het koolwitje vast te leggen dat mijn lavendelplanten aandoet. Vooral s'morgens is het licht nu zo mooi. Septemberlicht is warmer en schuiner. Het maakt de witte vleugeltjes transparant en nog fragieler dan ze al zijn. Maar telkens ben ik net te laat.

augustus in Frankrijk
Van de camping naar het dorp is het een half uur lopen, een afdaling van 400 meter. Ik loop over de weg. In de berm: rijpe bramen, witte schermbloemigen. Prikkeldraad waarvan de bovenste draad verroest is, de onderste twee niet. Een wit-geel bloempje in een scheur van het asfalt. Een ieniemienie-rupsje op mijn broek. Heel veel details zie ik, alle prikkels komen binnen.

Mijn blik ontspant en gaat op oneindig. Ik kijk de weg af en opeens, vanuit het niets, dartelen honderden witte vlindertjes boven de berm. Ze fladderen, ruiken aan een bloem, vliegen weer weg, komen terug. Waren die vlinders er net ook al?
Alsof ik naar een 3D-plaatje kijk en na lang staren opeens de diepte zie.

Is dat niet vakantie? Dat je door te ontspannen opeens de vlinders in je leven weer ziet? Dat je dóór alle dagelijkse details die je blik vasthouden, opeens weer diepte ervaart.

Weer thuis in Nederland probeer ik de vlinders vast te houden. Vast te leggen met mijn camera. Na drie dagen tevergeefs proberen neem ik me voor nog één poging te doen: ik wacht een kwartier. Er komt geen vlinder meer.
Vlinders krijg je. Ephemeral things. Vluchtig, voorbijgaand. En dan kun je ze zien, of niet.
Kijk, en geniet. En zie (in deze tijd van spinnen) de rupsen niet over het hoofd.