Knip maar wat je wilt, behalve mijn rozen! Gisteren mocht ik in de tuin van een kennis struinen. Ja, struinen, zo groot is die tuin. Lekker verwilderd, dus vol verrassende hoekjes. In een van die hoekjes lag een stapel oude dakpannen. Nu heb ik niks met dakpannen, zeker niet met die truttig beschilderde dingen. Maar deze deden me wat; verweerd, korstmos, gebakken leem, oud, echt.
Op deze basis leg ik bloemen van de witte hortensia. Aan één struik verschillende stadia: nog in knop, beginnend te bloeien, in volle bloei, uitgebloeid, en zelfs nog een oude, transparant geworden bloem van vorig seizoen. Zo is het leven. De struik als familie met jonge en oudere familieleden. En ook: de struik als symbool van het leven, waarin allerlei dingen opkomen, even heel belangrijk zijn, en weer voorbijgaan. En volgend seizoen weer nieuwe bloemen. De basis blijft.
Dus dit bloemetje op woensdag is eigenlijk van gisteren. De bloemen staan inmiddels in een vaasje voor mijn keukenraam. Voor nog meer bloemen, kijk maar op de blog van Veronique, Een sneller kloppend hart.
