La vie du Lis - Het leven van een Lelie

Je lis

tu lis

le lis qui 

vit

fleurit

et flétrit

Voor onze trouwdag kregen we een supermooie megabos bloemen. Uitbundig wit en groen. Juichend zonder kleuren. Prachtig! Lisianthus (eustoma, mijn lievelingsbloem), eucalyptus, witte bloesemtakken en: lelies! Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet wat ik van lelies vind. Ze kunnen monsterlijk zijn. Vooral de geel/oranje met bruine vlekken vind ik echt lelijk. Die passen niet bij mij. Maar deze witte... Ze zitten nog in knop, barstend van belofte. Eenmaal open verspreiden ze hun heerlijke geur, die al snel te zwaar is. Rouwbloemen? Symbool van vrede? Moet je die stamper en meeldraden eens zien. Wie bedenkt zoiets? 

Liggend op de grond, de lens van mijn fototoestel als een neus ìn de bloem, heb ik mij verwonderd over hoe mooi hij in elkaar zit. Hoe krachtig en tegelijk fragiel de puurwitte bladen zijn. En zelfs uitgebloeid boeit de bloem... kantachtig geworden, nerven zichtbaar. Klaar met leven. Uitgejuicht, voltooid. Het leven van een lelie. 

Ik lees

jij leest

de lelie die

leeft

bloeit

en verwelkt

Haarband-haaksel

Even iets tussendoor gehaakt. Een haarband voor mijn dochtertje om uit te proberen en daarna een voor een jarig vriendinnetje. Vooral het haken van de bloem (nog nooit gedaan) vond ik leuk. Als je het principe van die 3Dbloem doorhebt, kan je daarna alle kanten op. Zoals eigenlijk bij alles van 'haken'.

Ik ben bezig met het beschrijven van het patroon zoals ik het zelf bedacht heb (behalve de bloem). Dat komt binnenkort. Eerst maar de foto's. Noortje draagt em het liefst als een indiaan/hippie dwars op haar hoofd... 

 Aan de onderkant zit elastiek

Roestende sproetjes

Mijn sproetjes zijn weer wakker - o heerlijk zonnetje dat ze wekte! Alleen het woord sproetjes klinkt al vrolijk. Het is als de eerste keer dat je weer vogels hoort fluiten; bijna ongemerkt is het stil geworden buiten toen het najaar winter werd. En op een morgen in februari hoor je ze opeens weer, de koolmezen in de tuin. Oja, vogels! Ze zijn er weer! Zo zijn mijn zomersproetjes langzaam verwassen en verkleurd toen het buiten bleker werd. Ze trokken zich terug als een moeder bij een slapend kind, voorzichtig achteruit de kamer uitlopend. En opeens, ze zijn er weer! Kleur! Spikkeltjes op mijn neus! Ze horen zo bij mij dat ik ze in de zomer niet eens meer zie. Totdat ik als kind commentaar kreeg van bijdehandte jochies in het zwembad: heb je met een zeef op liggen zonnen? Nee, zei ik dan, het zijn de uiteinden van mijn stalen zenuwen. Elk jaar krijg ik méér sproeten. Mijn zenuwen roesten. Roestende sproetjes. Welkom terug.

zoete slofjes

Gezocht: baby van 3 weken tot 3 maanden die deze slofjes past! Aren't they sweet? Ik vond ze op Ravelry en was er meteen helemaal verliefd op! Voor 5 dollar had ik het patroon in huis. Ik kon eigenlijk niet wachten om er mee te beginnen. Maar eerst 'moest' ik nog iets anders afmaken. Dat zit zo. In januari, nog net in mijn pre-blog tijd, heb ik een prachtige cascadesjaal gemaakt (via Karin gevonden bij Lucy).  

Maar nu had ik er ook een voor mijn moeder beloofd voor bij haar donkerbruine winterjas. Na lang zoeken vond ik een mooie bol gemeleerde wol in prachtige kleuren: van lila, naar paars, bruin, petrol. Dus ik aan het haken. Maar... dit is het resultaat:

Een ieniemieniesjaaltje, of... een wokkel, of...  in ieder geval GEEN warme wintersjaal! Bovendien: hij KRIEBELT! Het is sokkenwol, dat wil je niet in je nek hebben. Maar goed, doorzetter of eigenwijs als ik ben: ik blijf doorhaken en doorhaken. Tegen beter weten in doorhaken tijdens het tv-kijken, in de hoop dat het toch, misschien, na heel veel toeren, toch nog iets zou worden. Ondertussen mocht ik niet aan iets nieuws beginnen. Afgelopen zaterdag heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga er niet mee verder. Mijn moeder krijgt wel iets anders, de winter is bijna afgelopen.

Dus, eindelijk eindelijk mocht ik aan de slofjes beginnen. Nu nog wachten op een baby die ze past. Ik zal ze ook in een meisjeskleur maken ;-). En van die sokkenwol... iemand een idee?

stukjes geluk

Zo’n dag

Zo'n dag dat je

een papieren zakdoekje meewast in de (bij voorkeur) donkere was

de bak met knijpers uit je handen laat vallen

je scheen stoot tegen de trapper van je fiets

Zo'n dag dat

je pan pasta overkookt

en het regent

Zo’n dag

Je denkt: ik heb recht op geluk

en soms valt het tegen.

Het is andersom: geluk popt op als zon aan het eind

van een regendag, als een passiebloem die opengaat

waar je bijstaat.

Van de week had ik zo'n dag. En toch. De zon scheen ook. En nog mooier: eindelijk komen de groene sprietjes boven de grond van de bollen die ik last-minute in december gepoot had. Waar ik het meest nieuwsgierig naar ben is of mijn alliums (sieruien) het overleefd hebben. Ik heb ze rond ons kleine appelboompje gepoot. "Geschikt voor elke grondsoort..." stond op het kaartje. Gelukkig, dus ook geschikt voor onze Noord-Hollands grijze klei. "... mits niet te vochtig". Hum. Hoezo niet te vochtig? De dag nadat ik ze, samen met Noortje, vol liefde in hun holletjes had gelegd, begon het zo zondvloedachtig te regenen, dat ik vreesde dat de bolletjes weer boven kwamen drijven, samen met de regenwormen. Ik was dus bang dat die bollen inmiddels flink verschimmeld in de grond zaten. En toch. Er komen groene sprieten boven. Een stukje geluk. Ik blijf me verbazen over de veerkracht van de natuur.

 Allium sprieten

 dit moeten narcissen worden (dacht ik)

en yes, de Forsythia begint eindelijk uit te lopen!

Wordt vervolgd...